LesioPM

Seweryn Zaorski stara się na nowo ułożyć sobie życie, kiedy do zakładu patomorfologii w Żeromicach zaczynają trafiać ciała małych dzieci z okolicy. Nikt nie potrafi rozwiązać zagadki śmierci młodych ofiar, nic bowiem nie wskazuje na to, by zostały zamordowane. Seweryn jest jednak przekonany, że może stać się głosem tych, którzy mówią już jedynie z zaświatów. Kto i dlaczego zabija niewinne dzieci? I jaki związek ma to z tajemniczymi wiadomościami, które Zaorski zaczyna otrzymywać? Tymczasem Kaja Burzyńska musi zmierzyć się nie tylko z komplikującym się życiem rodzinnym, ale także z upiornym wołaniem tych, których ma na sumieniu. I tych, którzy domagają się sprawiedliwości…

^{Notka wydawnicza}

Pół roku po wydarzeniach, które miały miejsce w pierwszej książce Zaorski wciąż mieszka z córkami w Żeromicach, ale z racji, że na światło dzienne wyszły jego tajemnice z przeszłości, traktowany jest przez większość mieszkańców jak persona non grata. Jedyną osobą mu życzliwą jest Michał "Ozzy" Ozga, przyjaciel z lat szkolnych, obecnie burmistrz Żeromic. Również żona Michała - aspirant Kaja "Burza" Burzyńska, z którą Seweryn miał romans również odsunęła się od niego i unikała kontaktu.

Wszystko to się zmienia, gdy nieopodal Żeromic znalezione zostaje ciało kilkuletniej dziewczynki, obecnie kierująca żeromickim prosektorium prosi Seweryna o pomoc przy autopsji dziewczynki, na pierwszy rzut oka nie można ustalić przyczyn śmierci, ale sekcja zwłok wykonana zostanie przez kogoś innego. Głównie z racji swojej przeszłości Seweryn jest z marszu traktowany przez prokuratora i komendanta policji traktowany jako główny podejrzany. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy Seweryn zaczyna dostawać wiadomości od osoby podpisującej się Fenol. Fenol kontaktuje się wyłącznie z Sewerynem i ma to miejsce po każdym zabójstwie kolejnej dziewczynki. Przesyłane wiadomości są po niemiecku i dość enigmatyczne, po czasie udaje im się ustalić, że nawiązują do niemieckiej akcji wysiedlenia polaków z Zamojszczyzny i wywózki trzydziestu tysięcy polskich dzieci w głąb III Rzeszy i do obozów koncentracyjnych.

Podobnie jak w pierwszej książce Zaorski nie jest do końca szczery w stosunku do "Burzy", przede wszystkim jeśli chodzi o kontakty z jej ojcem, który odsiaduje wyrok w więzieniu za przewodzenie zorganizowaną grupą przestępczą. Seweryn ma jakieś tajemnicze kontakty z niejakim Dydulem, który ma go doprowadzić do nowego szefostwa grupy Białopolskiej. W związku z tym mamy parę wątków i wiele tajemnic, które są z czasem odkrywane.

Autor jednym z bardzo mocnych wątków wpisuje się w często poruszany ostatnio temat pedofilii, czytając te fragmenty oczy się szklą, a pięści same się zaciskają. Z jednej strony nie chciałem tego czytać, ale z drugiej byłem ciekaw jak to się skończy.

Mróz ma ogromną łatwość pisania i przyciągania uwagi czytelnika od pierwszej strony, kibicujemy Sewerynowi i "Burzy", ale autor okłada ich niemiłosiernie, kiedy dochodzimy do momentu gdy myślimy, że teraz teraz musi być już tylko lepiej na bohatera spada następny cios. Epilog sugeruje, że będzie kontynuacja serii z Sewerynem Zaorskim, choć po końcówce tej książki chciałbym, aby autor zostawił już bohaterów w spokoju.

Na koniec, żeby nie było tak słodko, parę łyżek dziegciu. Wątek rozprawy sądowej i argumentacja opieki społecznej powala, jeżeli tak rzeczywiście wygląda rozprawa przed sądem rodzinnym o opiekę nad dziećmi (a Mróz powinien wiedzieć, bo przecież z wykształcenia jest prawnikiem) to dziwię się, że jakiekolwiek dziecko w Polsce jest jeszcze wychowywane przez rodziców. Druga sprawa to "sprawdzanie" przez grupę przestępczą kandydata do struktur, w pierwszej książce były to jakieś zagadki, a tym razem przez przesłuchanie z pobiciem. A i jeszcze te picie butelkami whisky przez Seweryna, według autora w piciu tego trunku polega na samotnym opróżnieniu całej butelki, najlepiej w garażu.

data wydania: 29 stycznia 2020
ISBN: 9788380759893
liczba stron: 448
kategoria: kryminał, sensacja, thriller
język: polski

---

W cyklu "Ostatnio przeczytałem" chciałbym się dzielić z wami refleksjami na temat przeczytanych (lub odsłuchanych) książek. Kryminały i powieści sensacyjne są mi zdecydowanie najbliższe, ale często sięgam po political fiction albo książki dokumentalne, biogramy czy wspomnienia.

---