LesioPM

Minął nieco ponad miesiąc od kiedy zachęcałem swoim postem do lektury świetnej powieści Roberta Saviano "Chłopcy z paranzy", a dziś chciałby zrobić to samo z książką "Drapieżny pocałunek", która jest kontynuacją. Saviano po raz kolejny odsłania przed czytelnikami brudny, bezwzględny i okrutny obraz mieszkańców Neapolu i zależności, jakie zżerają te miasto od środka.

Po zdradzieckim morderstwie brata Nicolasa Fiorilla "Maharadży", on i jego kompani muszą szybko dorosnąć, presja społeczeństwa wymaga od nich zdecydowanego rozprawienia się z zabójcą, pomszczenia śmierci Cristiana. Przede wszystkim żąda tego od Nicolasa jego matka, która jest pełni świadoma czym zajmuje się jej syn z przyjaciółmi. Niestety "Ząbek" skutecznie ukrywa się przed dawnymi kompanami, w związku z tym Nicolas decyduje się na vendettę na jego nowo narodzonym synu, ale w ostatnim momencie przychodzi opamiętanie połączone ze strachem przed zabiciem niewinnego dziecka. Dziecko z natury jest niewinne, co wielokrotnie podkreśla autor, zwraca uwagę czytelnika na kult jakim neapolitańczycy darzą dzieci:

Dziecko nazywane jest creatura – stworzeniem Bożym. Jest usprawiedliwieniem wszystkiego. Teng’a creatura – mam dziecko, mówi matka i staje pierwsza w kolejce do okienka albo wykrzykuje to do policjanta, gdy zostawia samochód przed przedszkolem w drugim rzędzie. Creatura dyktuje prawa i wymusza przywileje niepodawane przez nikogo w wątpliwość, jak żadne inne w państwowym systemie prawnym. Wybija szybę w czyimś mieszkaniu, kiedy próbuje strzelić do bramki z ustawionych kamieni między domami? Przecież to dziecko! To nic takiego, so’ creature!

Powyższe cytat jest 100% prawdą, to nie jest fikcja literacka, przekonałem się o tym na własnej skórze, gdy moja czteroletnia wówczas córka z rok młodszym kolegą "udekorowali" łazienkę w restauracji papierem toaletowym i na koniec jeszcze mydlinami pokryli całą podłogę. Nie wyobrażam sobie jak zachowałby się kelner w polskiej restauracji, ale tam pan kelner przyprowadził ich całych w mydlinach i przeprosił, że się tak "ubrudzili", słowem nie wspominając co te nasze łobuzy zrobiły w łazience.

Wracając do powieści, to właśnie ze względu na wiek wiele tym nastolatkom wybaczano, chociaż oni walcząc o swoje byli gotowi zabić bez wahania i to robili. Bezwzględność i zdecydowanie z jaką zdobywali kolejne części "tortu" sprawiała, że liczba wrogów rosła wprost proporcjonalnie do zysków paranzy Dzieciaków. Neapolitańskie klany mafijne obawiały się uderzyć bezpośrednio w "dzieciaków", gdyż mogłoby to zostać źle odebrane przez innych. Muszą szukać innych mniej oczywistych rozwiązań, a w tym samym czasie Maharadża sukcesywnie krok po kroku realizuje plan objęcia tronu w centrum Neapolu.

Paranza dorasta do coraz większych akcji, większych wyzwań, dąży do uniezależnienia się od dostaw innych klanów, nawiązują kontakty z producentami narkotyków. Bohaterowie szybko dorastają, pojawiają się zobowiązania, nie tylko biznesowe, ale i rodzinne. Pojawiają się nowe alianse, ale należy mieć oczy szeroko otwarte, bo i w szeregach paranzy może być zdrajca. Neapol pomimo tego, że dla turysty wydaje się pięknym miastem nad zatoką z widokiem na Wezuwiusza, to dla mieszkańców nie jest tak cukierkowy, nie ma czasu na podziwianie piękna i powolne wchodzenie w dorosłe brutalne życie, o czym przekonali się "Biszkopcik", "Tukan", "Dron", "Dragonball", "Śnięta Ryba", "Lollipop" i "Briatore".

"Drapeżny pocałunek" to świetna książka, która opowiada o ludzkich pragnieniach i żądzach, szczególnie w Neapolu ma to szczególne znaczenie, gdzie młodzi ludzie z jednej strony widzą jak ciężko na utrzymanie rodziny pracują ich rodzice, a z drugiej strony widzą możliwości szybkich pieniędzy, które daje im "praca" dla mafijnych klanów. Maharadża i jego kompani z paranzy Dzieciaków mają większe ambicje, oni nie chcą pracować dla innych, oni chcą być królami Neapolu, i na krótką metę im się to udaje.

data wydania: 24 kwietnia 2019
ISBN: 9788381106924
liczba stron: 440
kategoria: thriller, sensacja, kryminał
język: polski

---

W cyklu "Ostatnio przeczytałem" chciałbym się dzielić z wami refleksjami na temat przeczytanych (lub odsłuchanych) książek. Kryminały i powieści sensacyjne są mi zdecydowanie najbliższe, ale często sięgam po political fiction albo książki dokumentalne, biogramy czy wspomnienia.

---

Zapraszam do lektury. Jeżeli, ktoś już czytał zapraszam do komentowania.

---