LesioPM

Kilka miesięcy temu z zachwytem przeczytałem dwie powieści Roberto Saviano "Chłopcy z Paranzy" oraz "Drapieżny pocałunek", dowiedziałem się wtedy, że pierwsza z nich posłużyła za pierwowzór dla scenariusza do filmu "La paranza dei bambini", który otrzymał polski tytuł "Piranie". Od tamtej chwili nie mogłem się doczekać, kiedy będę mógł go obejrzeć, w międzyczasie film otrzymał nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszy scenariusz na tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Ostatnio film został wydany na DVD więc nadarzyła się okazja, żeby go obejrzeć.

^{Źródło zdjęcia: materiały promocyjne za imdb.com}

Piętnastolatki - Nicola, Tyson, Lollipop, Briatò - chcą zarabiać, kupować markowe ubrania i nowe skutery. Posiadają broń i władzę w mieście. Są jak bracia, nie boją się więzienia ani śmierci. Żyją w permanentnym stanie wojny. Handlują narkotykami, rabują, zabijają bez skrupułów. To szokujący obraz młodego pokolenia - dzieci, dla których nie istnieje przyszłość. Liczy się tylko tu i teraz: pieniądze, władza, przeżyć do jutra.

^{Opis serialu za serwisem Filmweb.pl}

Fabuła filmu skupia się na grupce nastoletnich chłopców, którym przewodzi charyzmatyczny Nicola (Francesco Di Napoli), wszyscy wychowali się w biednych centralnych dzielnicach Neapolu, doskonale znają panujące tam układy, bez najmniejszego problemu rozpoznają twarze mafijnych bossów niczym celebrytów na okładkach kolorowych czasopism. Ich rodzice ciężko pracują, żeby ich wychować i utrzymać, ale nigdy nie będą w stanie dać im takich pieniędzy i poczucia władzy jakie daje przynależność do grup przestępczych. A w przypadku tych młodych chłopców to liczy się najbardziej oni nie chcą "marnować życia" jak ich rodzice, chcą jak najszybciej zdobyć pieniądze i respekt.

Mimo młodego wieku mają ogromne ambicje i są zdesperowani, żeby wejść na szczyt. Aresztowanie wielu z mafijnych szefów podczas wesela siostrzenicy jednego z nich, sprawiło, przez moment zrobiło się luźniej na mafijnej drabinie po władzę. Nicola wraz z Tysonem (Ar Tem), Lollipop (Ciro Pellechia) i Briatò (Mattia Piano Del Balzo) wykorzystali ten moment zamieszania, żeby zdobyć to co ich zdaniem im się należało, czyli ogromne pieniądze i szacunek.

^{Źródło zdjęcia: materiały promocyjne za imdb.com}

Film jest zrealizowany bardzo dobrze, przeważają bliskie ujęcia, które potęgują u widza poczucie utożsamiania się z młodymi bohaterami, kamera porusza się blisko za nimi po ciasnych uliczkach centrum Neapolu. Nie wiem czy to było celowe, ale brakowało mi szerokich ujęć miasta, Neapol to piękne miasto, ale widocznie w tym filmie twórcy chcieli pokazać wyłącznie jego brudne i okrutne oblicze. Młodzi aktorzy bardzo dobrze odgrywają role nastoletnich mafiosów, szczególnie Francesco Di Napoli i Viviana Aprea (w roli Letizi) są bardzo przekonujący.

^{Źródło trailera oficjalny profil HAGICINEMA}

Gdybym wcześniej nie czytał powieści Roberta Saviano to inaczej bym odbierał ten film, książka jest zdecydowanie lepsza, scenarzyści bardzo uprościli i spłaszczyli skomplikowane relacje jakie mogłem śledzić podczas lektury. Zmieniono również osobowość głównego bohatera, w filmie jest nastolatkiem, który zasadniczo marzy pieniądzach i szacunku, jest przedstawiany jako osoba mająca poczucie sprawiedliwości i będąca zasadniczo dobrym chłopcem, który podejmował straszne decyzje. Przemoc ogranicza się do kilku strzałów, a znaczenie zakończenia koncentruje się na niemożności zmiany.

Nicola z powieści jest natomiast spragniony władzy bezwzględnym nastolatkiem, szalenie inteligentnym, inspirującym się dziełami Machiavellego, bez skrupułów, gotowy na wszystko, żeby wprowadzić porządek w grupie. Gdy Dron jeden z członków grupy bierze bez pozwolenia broń ze skrytki, dzięki czemu ratuje innych z tarapatów, musi ponieść karę za kradzież. Nicola zmusza Drona do przyprowadzenia swojej siostry, żeby grupa mogła ją zgwałcić, co ma naprawić krzywdy i dowieść oddania dla Paranzy. Z kart powieści brutalności i przemoc wręcz się wylewają, to nie tylko strzelaniny, które zdominowały film, są to również wielowarstwce relacje w grupie, która wbrew obrazowi pokazanemu w filmie nie jest monolitem.

Polecam najpierw obejrzeć film, a później sięgnąć po powieści Roberta Saviano, w odwrotnej kolejności film może wydać się patetyczny i nudny. Podejrzewam, że podobnie jak w przypadku pierwszej powieści Saviano "Gamorra" po filmie pełnometrażowym powstanie również serial, w którym będzie miejsce na pokazanie wszystkich pominiętych wątków.